Vrijdag 3 oktober: Pannenkoekentocht 2 ('2' ivm enorme animo n.a.v. pannenkoektocht 1😂👍) bij Utrecht
Er zijn van die dagen waarop je alles tot in de puntjes plant… en waarop het avontuur vervolgens zijn eigen weg kiest. De Pannenkoekentocht 2 in Utrecht was precies zo’n dag.
De voorbereidingen waren strak geregeld door Pieter en Suzanne hadden alles perfect op orde: duidelijke informatie voor de gastroeiers, route, kledingadvies, weersverwachting en zelfs de kosten netjes vooraf betaald — Tikkie included. Tien deelnemers, één plan en een berg goede zin.
De lucht was grijs en de voorspellingen weinig veelbelovend, maar we stapten allemaal met een sportieve glimlach in de auto richting Utrecht. Want laten we eerlijk zijn: een roeitocht zonder uitdaging is geen echte tocht.
Eerste uitdaging – geen boten gereserveerd
In Utrecht werden we warm ontvangen door Annick van de gastcie Viking, die meteen het slechte nieuws bracht: Viking had de boten vergeten af te schrijven; foutje.
Dat betekende: geen twee boten, maar drie kleine.
Even slikken.
Gelukkig ging niemand bij de pakken neerzitten. We dronken koffie, lachten, praatten bij en wachtten rustig af. En toen kwam het goede nieuws: de twee C4-boten waren tóch beschikbaar. Opluchting alom — het avontuur kon beginnen.
Tweede uitdaging – blokkade op het kanaal
Het bleef droog, de sfeer was top en de eerste kilometers gingen soepel. Tot we ineens moesten stoppen:
Het kanaal was afgesloten.
Voor ons dobberde een Amsterdamse ploeg die al bezig waren om de boten te sjouwen naar de overkant.
Gelukkig hadden we begeleiding van Wim Bakker (oudBeatrix en nu onze gastheer Viking)
Met natte voeten, geprikt door doornstruiken en brandnetels, sjouwden we boot één over naar de andere kant. Even later volgde boot twee. Geen gemopper — alleen teamwork en gelach.
Pannenkoekenpauze
Een paar kilometers verder lag het pannenkoekenhuis als een warm welkom op ons te wachten. De geur van vers gebakken pannenkoeken, de gezelligheid van roeiers uit verschillende steden en locale mensen, en het gevoel van “we hebben het gered”.
Daar zat iedereen, rode wangen, natte sokken, maar breed lachend.
De terugtocht – kracht en sfeer
Op de terugweg stonden de Amsterdammers opnieuw bij de blokkade. Maar deze keer waren wij voorbereid.
Met vaste hand, goede coördinatie en een hoop gelach tilden we de boten over de obstakels heen. En ja — natuurlijk was er een“bootreporter” die alles filmde. Deze momenten wil je niet vergeten.
Zodra we de Utrechtse grachten in roeiden, werd het stil in de boot. Niet van vermoeidheid, maar van verwondering. De stad toonde zich op haar mooist. Mensen zwaaiden, foto’s werden gemaakt. De stuur fluisterde af en toe: “Rustiger roeien…” maar ja — iedereen zat vol adrenaline en enthousiasme, dat wij toch telkens weer harder gingen roeien.
Finale – fanatiek tot het einde
Vlak voor het einde gaf Wim Bakker (Gastheer Viking) toestemming: “Nu mogen jullie losgaan.”
En daar gingen we: “Opbouwen — tien harde halen !” De boot gleed over het water, krachtig en soepel. We haalden de Amsterdammers in. Een kleine overwinning, maar een groot plezier.
Eind goed, al goed
Net toen we aanlegden, begon het zachtjes te regenen. Niemand klaagde.
We lachten. Natte sokken, vermoeide armen, volle buik van pannenkoeken — en een hoofd vol verhalen.
In de regen reden we terug naar huis.
Met een glimlach.
En met de zekerheid dat de volgende uitdaging alweer op ons wacht.
Wij danken de roeivereniging de Viking in Utrecht voor het warme welkom, positieve energie en snelle oplossingen.
Koen, Jill, Sophie,Sthuthi,Thekla,Eunice,Suzanne,Willemijn, Pieter van der Marel